Could have, would have, should have…

Alles van waarde is weerloos. Die zin van Lucebert zag ik altijd op een gebouw als ik bij een druk kruispunt in het centrum van Rotterdam stond. Ik ben niet intellectueel en zeker geen kenner van kunst of poëzie, maar ik vind het knap hoe iemand in vijf woorden zoveel essentie kan samenvatten.

Afgelopen woensdag moesten we onze lieve hond Teddie laten inslapen. Met de beslissing had ik vrede, we deden hem een plezier. Maar de manier waarop was traumatisch. De dierenarts die aan huis kwam, helaas door omstandigheden niet onze eigen arts, was de vorige dag bij de kennismaking erg empathisch. Little did we know dat uitgerekend wij de grootste kneus, troela van Nederland moesten treffen.

Ze wilde direct een infuusje in zijn voorpoot zetten met de slaapvloeistof. Grote stappen, snel thuis. Ik ben altijd assertief en heb slechte ervaringen met ‘vertrouwen op de professional’, dus ik gaf haar mijn mening. Ben helaas ook narcose-expert en weet dat die vloeistof prikt. Ik wilde dat ze hem eerst een beetje suf zou maken met een klein prikje. Volgens haar zou het goed komen. Nou, niet dus.

Toen de vloeistof erin ging, sprong hij op en gaf een gil van pijn en paniek die we allemaal nooit zullen vergeten. Bloed spoot door de kamer omdat hij het naaldje los trok en de blik in Teddie’s ogen staat gegrift op mijn ziel. Het zou me niet verbazen als Chucky Leonie belt voor tips. Veertien jaar hebben we lief en leed gedeeld en het laatste wat ik in zijn ogen zag was: verrader..
Leonie, die we nu ‘Leonie, doe maar nie’ noemen, heeft daarna een kwartier excuses aangeboden, nog slapper dan de excuses van ChatGPT. Ja, het bestaat.

Rationeel weet ik dat die zeven seconden niet zijn prachtige leven definiëren. Dat hij daarna waarschijnlijk heerlijk high on ketamine nog heeft liggen dromen. Maar wat heb ik mij diep ellendig gevoeld. Nog steeds eigenlijk. Had ik maar voet bij stuk gehouden, dan had ik hem en vooral mijn kinderen dit kunnen besparen.

Gelukkig kunnen wij als familie altijd goed praten en elkaar steunen, maar in mijn toch al drukke hoofd regende het could have, should have, would have. Overdag probeer ik er het beste van te maken, maar de toch echt blauwe zee lijkt grijs en grauw. Slapen, mijn favoriete hobby is veranderd in een soort tribunaal waar ik in mijn dromen terecht sta en vooral zelf hard schreeuw: guilty, guilty. Ken je de serie ‘The handmaid’s tale? Die guilty dus.

Het is natuurlijk niet mijn eerste rouw- of could have, should have-rodeo, dus ik ben me aan het herpakken met de dingen die voor mij werken. Misschien zit jij nu ook in een situatie: een moeilijke scheiding, liefdesverdriet, ruzie met een dierbare, spijt van iets wat je anders had willen doen. Wie weet heb je iets aan mijn tactieken. Ze zijn een beetje raar, maar dat ben ik ook en proud of it. Jij leest mijn blog dus jij bent totally amazing en natuurlijk ook een beetje raar. Be very proud of it!

Tactiek één: Doe een glow-up. Het is heel verleidelijk om in je joggingpak te blijven hangen en de boel op alle vlakken te laten verslonzen. Dat voelt als selfcare, maar geloof me: dat is het niet. Uiteindelijk gaat de dip weer over en dan moet je al die ellende weer gaan herstellen. Mijn manier is om bijvoorbeeld juist die sapkuur te doen en nog een extra sportlesje. Ik voel me toch al ellendig, dus dat kan er ook nog wel bij. Maar ook glow-up in fijne dingen: een extra kappersbeurt, een massage, iets waar je blij van wordt.

Het hoeft niet over uiterlijk te gaan. Ga iets nieuws leren, staat je hoofd helemaal niet naar, toch helpt het. Lees een boek, doe een cursus AI, ga op een proefles bridge of crossfit. Doe iets waar je beter van wordt, zin of geen zin.

Eet extra gezond. Laat voeding niet alleen bij lichamelijke ziekte je medicijn zijn, maar ook bij geestelijke dips. Ik ben zeker niet heiliger dan de paus (alhoewel iedereen heiliger is dan de paus), maar als ik me ellendig voel moet ik niet denken aan alcohol. Juist gezond eten, goed slapen en geen extra dip-veroorzakers helpen echt. Als je ook nog met je dopamine gaat knoeien door alcohol of junkfood, wordt het alleen maar erger. Terwijl ik dit schrijf drink ik overigens een Pepsi Max en heb ik een proteïnereep waarvan ik gelukkig de ingrediënten niet kan lezen, maar dat terzijde.

Tactiek twee: Deel, maar doseer. Het uitspreken in plaats van opkroppen is goed, maar maak er geen olympische sport van. Schrijf je gedachten en gevoelens op, benoem het. Houd je niet van dagelijks schrijven zoals ik? Maak dan een videodagboek. Er zijn ongetwijfeld speciale apps voor, maar ik doe het gewoon in WhatsApp. Maak pathetisch een groep aan met jezelf en praat een paar minuten per dag. Als mijn telefoon ooit wordt gestolen, gaat diegene eerst heel hard lachen en daarna gaan de video’s viral.

Het probleem van steeds hetzelfde verhaal vertellen is dat je lichaam het verschil niet weet tussen de échte gebeurtenis en wanneer je er weer over praat. Als je het trauma steeds in geur en kleur beschrijft, maak je opnieuw cortisol aan. Je verhaal vertellen aan mensen die er niet bij waren of de situatie niet kennen is ook tricky. Ze gaan goedbedoeld met je meepraten en daardoor wordt jouw verhaal alleen maar zwaarder voor jezelf. Ja, ik deel mijn verhaal hier ook, maar dit is voor educatieve doeleinden, dat is héél iets anders 🙂

Tactiek drie: Feiten en geen fantasie. Bij vrijwel elke vorm van rouw, relatieproblemen, ontslag of andere ellende in je leven speelt een stukje schuldgevoel, could have, would have, mee. Dat is een goed teken, want het betekent dat je geen psychopaat bent. Toen ik ’s nachts wakker lag en voor het tribunaal stond (ik had gelukkig wel een beeldig jurkje aan en vers geföhnd haar #dream high class) werd er tijdens het roepen: guilty guilty ineens een deur opengedaan. Een hele horde oude koeien kwam uit de sloot. Daar trok ik de grens, hup, terug in de sloot!

Het is heel menselijk dat in een periode als dit alle ellende uit het verleden nog even de revue passeert. Niet doen. Al die andere dingen heb je al boete voor gedaan en hopelijk verwerkt. Focus op het verwerken van het huidige probleem. Terwijl ik dit typte vroeg ik me ineens af waar dat spreekwoord vandaan komt. Oude koeien uit de sloot halen? Als er vroeger een koe in de sloot viel, moesten ze haar er met heel veel moeite uithalen. Zeker bij een oude koe was het lastig en had ze sowieso weinig waarde meer voor de boer. Het werd een metafoor voor iets vervelends en nutteloos oprakelen uit het verleden. Niet echt diervriendelijk dus. Leonie zou het bedacht kunnen hebben.

Tactiek vier: Het kan altijd erger. Het klinkt misschien raar, maar bedenk hoe de situatie nog erger had kunnen aflopen. Elke situatie kan altijd erger. Dat zet alles in perspectief en haalt je even uit de spiraal van zelfverwijt. Het relativeert zonder dat je je eigen verdriet hoeft weg te stoppen. Als je ziet wat er allemaal níet is misgegaan, besef je dat je sommige dingen blijkbaar wél goed hebt gedaan. Blijf sowieso niet te lang hangen in de ellende van vandaag. Het leven is onvoorspelbaar en sneller voorbij dan je denkt. Niet alle gevoelens laten zich dwingen, maar in tijden van verdriet elke dag minstens drie dingen opnoemen waar je dankbaar voor bent helpt echt. Sowieso hele goede gewoonte. Maak het niet te ingewikkeld. This too shall pass.

Tactiek vijf: Word een constructieve dipper. Probeer altijd het beste uit jezelf te halen, juist als je in een dip zit. Je hebt namelijk een keuze: ben je een sneue dipper of een constructieve dipper? Ik heb met mezelf afgesproken dat als ik na deze week nog steeds blijf hangen in had-ik-maar-gedachtes over mijn hondje, ik dit weekend als vrijwilliger ga werken bij ADANA, de hondenopvang hier in de bergen. Daar heb ik natuurlijk helemaal geen zin in, dus dat versnelt mijn proces. Minicursus manipuleer jezelf.

Heb jij spijt rond het overlijden van een geliefde en had je meer willen doen? Ga een dagje meelopen in een hospice. Heb je liefdesverdriet omdat je vriend het heeft uitgemaakt? Ga op Tinder en doe de hele week one night stands. Zo ben je ook lekker bezig met giving back.

Ik vind dips ook een mooi introspectiemoment. Je leert altijd weer over jezelf. Observeer wat je doet, wat is jouw copingmechanisme? Ik ga bijvoorbeeld alles extra opruimen en ordenen. OCD. Het is mijn manier van controle hebben over de dingen waar ik wel controle over heb. Altijd al gehad, samen met een tikkeltje smetvrees. Liever had ik anorexia, maar een ultraschoon huis en nergens een dode huidcel op je body is ook wat waard.

Bonustip: Er komt een moment dat je ineens weer aan het lachen bent, of je gelukkig voelt. Een moment dat je denkt: ik heb er al een dag niet aan gedacht. Voel je niet schuldig. Dat je er niet meer 24/7 mee bezig bent zegt niets over je goede intenties. Het geeft aan dat je capabel bent om je op het positieve te richten. Blijf ook niet hangen in boosheid naar ‘de dader’. Zelf heb ik nog contact opgenomen met de kliniek, maar nooit meer iets teruggehoord. Eerlijk gezegd heeft god Leonie als genoeg gestraft met haar kapsel en voor de rest hopen we maar op karma.

PS: Heb jij een onderwerp waar je graag meer over wilt weten?
Best kans dat ik al heb uitgevonden hoe het niét moet zodat jij daar je voordeel mee kan doen.
Let me know 😉 Ik heb trouwens geen social media behalve LinkedIn dus als je deze blog op de jouwe wilt delen zou ik dat echt heel tof vinden!
Liefs Lida X
lida@lidaslittlelifehacks.nl

Niets meer missen? Meld je dan aan voor de nieuwsbrief. Ik heb al één lezer, op naar de twee! Het is 25 eu per maand en gelijk een abonnement. Grapje natuurlijk! Toch graag even je creditcard gegevens invullen. Vergeet de cvc code niet.